Debata w TV Republika - analiza i komentarz

Debata prezydencka w TV Republika z 15 kwietnia 2025 roku przeszła nieco bokiem medialnego szumu, ale dla uważnych obserwatorów była jednym z ciekawszych momentów tej kampanii. Bez nadęcia, bez telewizyjnej reżyserki – czysta, surowa rozmowa kandydatów, którzy nie bali się zmierzyć ze sobą twarzą w twarz.

Oglądałem ją w całości, a po wszystkim postanowiłem na spokojnie przeanalizować każdego z kandydatów z osobna – bez medialnych filtrów, bez uprzedzeń, bez braw na sali. Kto wypadł dobrze? Kto rozczarował? Kto zyskał, a kto tylko „odhaczył obecność”? Poniżej pełna analiza – merytoryczna, konkretna i uczciwa.

Marek Woch – chaotyczny outsider z misją

Marek Woch był w tej debacie postacią najmniej znaną szerszej publiczności, ale zdecydowanie nie przeszedł przez nią obojętnie. Choć zabrakło mu medialnego obycia i dyscypliny wypowiedzi, próbował zaistnieć jako głos tych, którzy czują się wyrzuceni poza nawias politycznego układu. Emocjonalny, nieco nieskładny, momentami niezrozumiały – ale szczery w przekazie.

Styl i forma wypowiedzi

Marek Woch był… chaotyczny, nieskładny, momentami niezrozumiały, choć ewidentnie miał dużo do powiedzenia. Czuć było emocje i zaangażowanie, ale wypowiedzi cierpiały na:

zbyt duże skróty myślowe,
skakanie po wątkach,
problemy z klarownym przekazem.

Brak było struktury w tym, co mówił – przez co tracił na sile przekazu, mimo że poruszał ważne tematy (praworządność, suwerenność, wykluczenie samorządowców, UE, własność gruntów i zasobów naturalnych).

Merytoryka i przekaz

Woch skupił się na kilku głównych liniach przekazu:

Bezpartyjni samorządowcy są wykluczani z systemu – mówił o walce z Państwową Komisją Wyborczą i ograniczeniach dla zwykłych ludzi.
Państwo powinno być suwerenne, nie zdominowane przez UE – sprzeciw wobec federalizacji UE i „europejskiego państwa”.
Krytyka elit politycznych – mówił o „oczyszczaniu szamba” i finansowaniu partii politycznych.
Obrona własności prywatnej i krytyka centralizacji zasobów – podniósł temat np. własności zasobów naturalnych i gazu łupkowego.

To były poważne tematy, ale zostały podane w sposób, który utrudniał odbiór.

Najmocniejsze momenty

Zwrócenie uwagi na to, że żaden kandydat nie poruszył tematu samorządowców i realnych problemów zwykłych obywateli.
Pytanie do Zandberga o wolność i własność prywatną – choć stylistycznie kulejące, miało potencjał jako intelektualna prowokacja.

Największe wpadki

Przeciążenie wypowiedzi sloganami i niezrozumiałymi konstrukcjami. Np. "przepisy stanowią o wojnie, to jakiś hichot", "kilka metrów wgłąb to moja własność, dalej już państwowe", "świni siodło" itp.
Moment z pytaniem do Hołowni był konfliktowy i nieprzygotowany – dostał odpowiedź w stylu: "nieudolność własnego ruchu" i został zgaszony.
Brak siły przebicia – mimo emocji i prób konfrontacji, nie wybrzmiał jako lider czy realny gracz.

Ocena końcowa: 3+/6

Marek Woch ma coś do powiedzenia i reprezentuje ważne środowisko, ale w tej debacie nie potrafił tego skutecznie sprzedać. Gubił się w dygresjach, nie potrafił zorganizować przekazu i często wypadał blado na tle bardziej doświadczonych mówców.

W debacie, gdzie liczy się także wrażenie medialne i celność komunikatu, Woch przegrał z samym sobą, mimo że jego intencje były jak najbardziej poważne.

Analiza występu Karola Nawrockiego w debacie TV Republika (15.04.2025)

Po dokładnym przeanalizowaniu wypowiedzi Karola Nawrockiego z debaty, mogę z pełnym przekonaniem powiedzieć: to był jeden z jego lepszych występów, choć niepozbawiony rys i przewidywalności.

Styl i prezencja

Karol Nawrocki prezentował się:

spokojnie i rzeczowo,
z wyważonym tonem i dość dobrym opanowaniem medialnym,
bez tremy – obyty z kamerą, co działało na jego korzyść.

Nie próbował dominować, ale też nie znikał z ekranu. Stonowany, ale stabilny.

Merytoryka – przekaz polityczny

Nawrocki mocno trzymał się konserwatywno-narodowego przekazu, głównie w trzech osiach:

Gospodarka i euro – był zdecydowanym przeciwnikiem euro, bronił złotówki i gotówki, odwoływał się do historii i suwerenności monetarnej.
Drożyzna i inflacja – próbował przemówić językiem zwykłych ludzi, obiecywał powrót do zerowego VAT-u na żywność i walkę z „ekoterroryzmem” i „zielonymi podatkami”.
CPK – mocne poparcie dla Centralnego Portu Komunikacyjnego, które określił jako:
- symbol polskich aspiracji,
- koło zamachowe rozwoju,
- projekt wymagający pełnej realizacji ze „wszystkimi szprychami”

Konfrontacje i pytania

Zadał pytanie Zandbergowi o politykę mieszkaniową Trzaskowskiego – celne, medialnie dobrze rozegrane, choć trochę populistyczne.
Padło na niego pytanie o to, czy jest „z PiS czy Konfederacji” – zdecydowanie odpowiedział, że jest kandydatem obywatelskim, co wzmocniło jego niezależność

Nie dał się wyprowadzić z równowagi, dobrze radził sobie z kontrami.

Najmocniejsze momenty

Deklaracja o przywróceniu obywatelskiego projektu CPK jako pierwszej inicjatywy ustawodawczej, jeśli zostanie prezydentem – to była mocna polityczna obietnica
Obrona polskiego złotego i gotówki – trafne w odbiorze społecznym, wyraźnie skierowane do konserwatywnego elektoratu.

Największe słabości

Brak iskry, pazura – Nawrocki był merytoryczny, ale nie spektakularny.
Miejscami zbyt sztywny i przewidywalny – nie zaskoczył, a jego przekaz chwilami ocierał się o kalki partyjne.

Ocena końcowa: solidne 4+/6

Karol Nawrocki nie popełnił żadnego większego błędu. Był merytoryczny, spójny i dobrze przygotowany. Nie zdominował debaty, ale pozostawił po sobie pozytywne wrażenie. Dla wyborcy szukającego stabilności, suwerenności i konserwatywnych wartości – może być bardzo atrakcyjny.

Analiza występu Adriana Zandberga w debacie TV Republika (15.04.2025)

Występ Zandberga był merytoryczny, spójny i opanowany, choć – jak to u niego – osadzony wyraźnie na lewicy i z czytelnym przekazem dla jego bazowego elektoratu.

Styl i prezencja

Zandberg mówił płynnie, bez tremy, pewny siebie i swobodny.
Wypowiedzi były uporządkowane, rzeczowe – nie kluczył, nie uciekał od trudnych tematów.
Miał jeden z bardziej „profesorskich” stylów w tej debacie, ale nie przegadany.

Merytoryka – treść wypowiedzi

Zandberg skupił się na kilku kluczowych tematach:

Bezpieczeństwo militarne:
- Skrytykował brak inwestycji w przemysł zbrojeniowy, chemiczny i stalowy.
- Pokazywał zagrożenia wynikające z braku suwerenności przemysłowej – nie tylko braku amunicji, ale też np. podstawowych składników chemicznych
- Postawił sprawę jasno: trzeba budować zdolności obronne w oparciu o własny przemysł, nie liczyć tylko na sojuszników.
Europa i suwerenność:
- Bronił integracji europejskiej jako formy zwiększenia bezpieczeństwa i gospodarczego potencjału.
- Wyraźnie przeciwstawił się tezom, że integracja UE to likwidacja państwowości – jego zdaniem większym zagrożeniem dla suwerenności są dziś międzynarodowe korporacje i chaos geopolityczny
Praworządność i media publiczne:
- Uderzał w Hołownię, punktując, że jego zaplecze polityczne tak samo upolityczniło media publiczne, jak wcześniejsi rządzący.
- Był ostry, ale nie agresywny – dobrze wykorzystywał fakty i ironiczne podszczypywanie

Konfrontacje

Z Hołownią – najostrzejszy i najciekawszy spór Zandberga. W kilku momentach przyłapał Hołownię na sprzecznościach i niekonsekwencji. To był jego „pazur”.
W pytaniach do innych kandydatów był raczej szukającym punktu zaczepienia, ale niekoniecznie mocno atakującym.

Najmocniejsze momenty

Fragment o zaniedbanym przemyśle i braku fabryk amunicji – bardzo mocny, konkretny i w punkt.
Podkreślenie potrzeby własnej produkcji uzbrojenia i sprzętu – realistyczne podejście, bez wielkich sloganów.

Największe słabości

Brak wyrazistości ideologicznej dla postronnego widza – starał się mówić „dla wszystkich”, przez co jego lewicowość nie była aż tak czytelna.
W pewnym sensie zbyt poprawny – zabrakło efektownego „bum”, który zapadałby w pamięć poza polityczną bańką jego sympatyków.

Ocena końcowa: 4+/6 z mocną merytoryką

Adrian Zandberg zagrał na doświadczeniu, spójności i wiarygodności. Nie próbował być showmanem, ale wyszedł z tej debaty jako kandydat poważny, dobrze przygotowany i stabilny. Jeśli ktoś szuka merytorycznego socjaldemokraty – Zandberg był w formie.

Analiza występu Marka Jakubiaka w debacie TV Republika (15.04.2025)

Marek Jakubiak zaprezentował się jako jeden z najbardziej naturalnych i spójnych kandydatów tej debaty. Mimo drobnych potknięć i kilku momentów, gdzie nie odpowiadał precyzyjnie na pytania, jego występ zapisał się jako mocny, pewny siebie i konkretny.

Styl i prezencja

Bardzo swobodny i naturalny styl – Jakubiak mówił jak przedsiębiorca, jak obywatel, a nie jak polityk.
Brak tremy, dobra dykcja, szczerość – to zjednywało mu sympatię.
Czasem nie kończył myśli albo zbaczał z tematu, ale w ogólnym odbiorze to nie przeszkadzało, wręcz wzmacniało jego autentyczność.

Merytoryka – treść wypowiedzi

Centralny Port Komunikacyjny (CPK):
- Stanowczy zwolennik CPK.
- Zapowiedział, że przywróci obywatelski projekt ustawy o CPK jako pierwszą inicjatywę ustawodawczą.
- CPK przedstawiał jako „koło zamachowe polskiej gospodarki”, ważne zarówno dla dużych aglomeracji, jak i Polski powiatowej
Waluta euro i suwerenność finansowa:
- Zdecydowanie przeciwny wprowadzeniu euro.
- Odwoływał się do symboliki złotego jako gwaranta polskiej niepodległości, mówiąc o „naszej fladze, armii, państwowości” związanej z narodową walutą
- Zarzucił Trzaskowskiemu (nieobecnemu), że w razie wygranej doprowadzi do szybkiego wprowadzenia euro i odebrania Polakom niezależności ekonomicznej.
Społeczne tematy:
- Zajął wyraźne stanowisko w kwestii LGBT: szacunek dla każdego człowieka, ale sprzeciw wobec afirmacji jednej postawy.
- Mówił o rodzinie jako fundamencie cywilizacji i prokreacji jako kluczowej dla demografii
Potrzeba nowej konstytucji:
- Zapowiedział powołanie Konstytuanty w ciągu pierwszych trzech miesięcy prezydentury.
- Uważa, że prezydent powinien mieć realny wpływ na MON i szkolenie wojskowe

Najmocniejsze momenty

Fragment o symbolice złotego jako nośniku suwerenności – bardzo mocno wybrzmiał i trafił do emocji widzów.
Zapowiedź nowej konstytucji i silniejszego prezydenta – to rzadka propozycja, która odróżniała go od innych.
Konfrontacyjny, ale nie agresywny ton wobec nieobecnych kandydatów (Trzaskowski) – pokazał pazur, ale nie popadł w awanturę.

Słabsze punkty

Unikanie precyzyjnych odpowiedzi w rundzie wzajemnych pytań – zwłaszcza tam, gdzie miał szansę zabłysnąć, czasem unikał konkretów.
Trochę publicystyczny ton – momentami bardziej jak na wiecu niż w debacie, co może nie trafić do wszystkich.
Nie zawsze potrafił zwięźle ująć myśli – choć nie był to problem duży, wymagałby dopracowania pod kątem debat prezydenckich na wyższym szczeblu.

Ocena końcowa: 5-/6 – autentyczny i wiarygodny

Marek Jakubiak mocno i równo poprowadził swój przekaz, trafiał do ludzi prostym językiem, bazował na wartościach i konkretach. Mimo drobnych niedoskonałości, wypadł bardzo korzystnie i dla wielu mógł być pozytywnym zaskoczeniem.

Analiza występu Joanny Senyszyn w debacie TV Republika (15.04.2025)

Joanna Senyszyn zaprezentowała się jako klasyczna przedstawicielka starej lewicy europejskiej, wierna swoim ideałom, ale równocześnie nieprzystająca do obecnej dynamiki politycznej. Z jednej strony była sprawna retorycznie, z drugiej – ideologicznie skrajna i oderwana od nastrojów społecznych.

Styl i prezencja

Doświadczona debiutantka – dobrze wie, jak występować publicznie. Mówiła płynnie, bez tremy, z pewnością siebie.
Choć wiek robił swoje, to miała werwę, potrafiła zadawać pytania i odpowiadać bez zająknięcia.
Wyróżniała się zdecydowanym językiem – momentami kontrowersyjnym, ale nie nudnym.

Merytoryka – treść wypowiedzi

Polska i Unia Europejska:
- Senyszyn otwarcie opowiada się za pogłębianiem integracji z UE, wręcz federalizacją.
- Na pytanie Bartoszewicza, czy chce likwidacji państwa polskiego na rzecz państwa „Europa”, odpowiedziała, że nie chce likwidacji, ale uważa, że federacja europejska to naturalny kierunek rozwoju
- Podkreślała, że Unia Europejska to najlepsze, co spotkało Polskę w jej historii
Ochrona zdrowia:
- Proponowała obniżenie składki zdrowotnej tylko dla zaszczepionych – argumentując, że profilaktyka to najtańsze rozwiązanie systemowe.
- Chciała, by lekarze pierwszego kontaktu mogli kierować na więcej badań.
- Zaproponowała przesunięcie środków z „niepotrzebnych zbrojeń” (90 mld) na służbę zdrowia
Postulaty ideologiczne i społeczne:
- Senyszyn pozostaje przy narracji SLD z początku lat 2000 – integracja europejska, prawa mniejszości, równość, profilaktyka, sprawna służba zdrowia, redystrybucja.
- W zadanym pytaniu do Mentzena broniła drobnych rolników i ich przyszłości w UE, ale raczej z pozycji protekcjonizmu europejskiego, nie wolnorynkowego.

Najmocniejsze momenty

Wystąpienie w obronie federalizacji UE – odważne, bez kalkulacji. Widać było, że mówi to, co myśli, nie to, co może się spodobać.
Propozycja powiązania składki zdrowotnej z profilaktyką – kontrowersyjna, ale oryginalna.
Umiejętność zadawania pytań i aktywnego udziału w debacie – nie schodziła z tonu.

Słabsze punkty

Oderwanie od realiów społecznych – poglądy na UE i zdrowie mogą wydawać się skrajne nawet umiarkowanej lewicy.
Część sformułowań i pomysłów trąciła archaiczną retoryką PRL-u i SLD sprzed dwóch dekad.
Nikt nie potraktował jej jako głównego rywala – nie była obiektem ostrych pytań, co pokazuje, że nie budzi politycznej grozy.

Ocena końcowa: 3+/6 – konsekwentna, ale poza mainstreamem

Joanna Senyszyn zagrała w swoim stylu: twarda, ideologiczna, bezkompromisowa. Dla jednych to może być atut, dla większości jednak – potwierdzenie, że jej czas polityczny minął. Jej obecność ożywiła debatę, ale nie zmieniła jej tonu.

Analiza występu Krzysztofa Stanowskiego w debacie TV Republika (15.04.2025)

Krzysztof Stanowski był w tej debacie postacią absolutnie wyjątkową – nie tylko dlatego, że formalnie jest kandydatem, który sam mówi, że „nie chce być prezydentem”, ale także dlatego, że swoją obecnością obnaża konwencję politycznego teatru. Jego wypowiedzi były pełne groteski, ironii i celnych punktów, a mimo braku merytorycznych programów – potrafił zadawać najbardziej niewygodne pytania.

Styl i zachowanie

Pewny siebie, luźny, bez spiny – widać, że nie walczy o głosy, dzięki czemu mówił to, co myśli, bez kalkulacji.
Był ironiczny i satyryczny, ale nigdy infantylny. Jego humor miał cel – obalić narrację kandydatów i pokazać pustkę w ich wypowiedziach.
Zrobił show, ale nie kabaret – balansował między byciem błaznem i komentatorem z dystansu, co wypadło bardzo dobrze

Merytoryka i interakcje

W pytaniach, które zadawał, uderzał celnie i konkretnie, np.:
- Do Hołowni: pytał, czy posłanka Muche stoi ponad prawem – pytanie bardzo trafne, pokazujące hipokryzję w podejściu do immunitetów
- Do innych kandydatów: drwił z ich haseł o energetyce, reformach, bezpieczeństwie – nie proponując rozwiązań, ale punktując puste slogany.
W wypowiedziach własnych:
- Wyśmiewał brak obecności Trzaskowskiego, mówiąc, że chętnie odda mu swój głos, bo napisał świetną książkę
- Porównał kandydatów do typów ludzi: facet z jajami (Jakubiak), bez jaj (Trzaskowski), kobieta z jajami (Senyszyn) itd. – kontrowersyjnie, ale w punkt

Najmocniejsze momenty

Otwarte szydzenie z patosu Brauna i populizmu Mentzena – nie wprost, ale poprzez ironię i absurdalne porównania.
Brutalne i szczere pytania – często skuteczniejsze niż całe deklaracje programowe innych kandydatów.
Narracja outsidera, który rozbija konwencję – coś, co od dawna nie pojawiło się w polskich debatach.

Słabe punkty

Brak powagi w kluczowych momentach – niektórzy odbiorcy mogli mieć wrażenie, że zbyt lekko traktuje rolę prezydenta.
Brak propozycji rozwiązań – co jest zrozumiałe w jego konwencji, ale dla niektórych widzów może być dyskwalifikujące.
Nie jest i nie chce być realnym kandydatem – więc siłą rzeczy jego wpływ jest ograniczony.

Ocena końcowa: 5/6 – outsider, który wygrał własną grą

Stanowski nie wygrał debaty jako kandydat – ale wygrał ją jako publicysta i demaskator. Pokazał, jak bardzo inni kandydaci próbują się „sprzedać” i jak niewiele z tego wynika. Słuchając go, widz miał chwilę oddechu, ale też chwilę refleksji.

Analiza występu Sławomira Mentzena w debacie TV Republika (15.04.2025)

Sławomir Mentzen zaprezentował się w tej debacie jako kandydat, który zamiast walczyć o serca nowych wyborców, recytował znane formułki ze swoich wieców wyborczych. To nie był dramatycznie zły występ – ale był wtórny, przewidywalny i mało energetyczny.

Styl i forma wypowiedzi

Sztywno, bez polotu – Mentzen brzmiał jakby odtwarzał znany scenariusz, nie wchodząc w dialog z innymi.
Zbyt często kończył wypowiedzi sloganem o tym, że „to on ma największe szanse na wygraną z Trzaskowskim w II turze”. Brzmiało to mechanicznie i było powtarzane jak katarynka
Nie było w nim energii znanej z social mediów czy z wystąpień publicznych. Sprawiał wrażenie, jakby był „na autopilocie”.

Merytoryka

Częściowo merytoryczny, np. przy tematach gospodarczych i energetycznych (ETS, Zielony Ład), choć i tu zbyt ogólnikowy.
Przy pytaniach od innych kandydatów: 50/50 – czasem zaczynał sensownie, ale gubił się w dygresjach i nie kończył wątków logicznie
Wypowiedzi o UE: niejednoznaczne. Z jednej strony nie wykluczał Polexitu, z drugiej – mówił, że obecnie „jeszcze się opłaca być w Unii”

Interakcje z innymi

Starcie z Hołownią – jedno z bardziej emocjonalnych. Wymiana złośliwości, przerywanie sobie nawzajem, momentami osobiste docinki – ale niewiele z tego wynikało dla widza. Było gorąco, ale mało treści
Nie wykorzystał szansy na konfrontację z Bartoszewiczem – która mogła być mocna merytorycznie. Zamiast tego wybrał ogólne deklaracje.

Słabe punkty

Powtarzalność – kto słyszał Mentzena w ostatnich tygodniach, nie dowiedział się niczego nowego.
Zero efektu zaskoczenia – nie było ciekawej riposty, nie było świeżej myśli, nie było „momentu wow”.
Slogany zamiast argumentów – „mam największe szanse na II turę” nie wystarczy, by przekonać neutralnych wyborców.

Ocena końcowa: 2,5/6 – mechaniczny, przewidywalny, zmarnował szansę

Mentzen miał potencjał, żeby błysnąć, ale zaserwował mdłe powtórzenie z kampanijnych reelsów. Brak wyrazistości, brak konkretnego uderzenia – i brak nowości. Był – ale jakby go nie było.

Analiza występu Grzegorza Brauna w debacie TV Republika (15.04.2025)

Grzegorz Braun, wierny swojej konwencji, ponownie wszedł na scenę jako „mesjasz wolności” i obrońca narodowej tożsamości. Ale w przeciwieństwie do wielu jego wcześniejszych występów – było mniej ognia, a więcej frazesów. Nie zabrakło oczywiście kontrowersji i teatralności, ale… brakowało konkretów.

Styl i forma wypowiedzi

Klasyczny Braun – teatralna forma, barokowy język, wiele patosu, dużo odniesień do Boga, narodu i suwerenności.
Dekoracja studia (postać Trzaskowskiego z tektury) stała się pretekstem do długiej dygresji jeszcze przed pierwszym pytaniem
Zaskakująco mało konfrontacyjny, jak na swoje standardy – obyło się bez większych zadym i „dymów” znanych z sejmu czy wcześniejszych występów.

Merytoryka

W kwestii bezpieczeństwa: postulował silne państwo prezydenckie i krytykował konstytucyjny ograniczony zakres władzy prezydenta. Chciałby zmiany ustroju – zwiększenia władzy głowy państwa
W sprawie ochrony zdrowia: klasyczna retoryka antysystemowa. Domagał się likwidacji NFZ, złamania monopolu lekarsko-urzędniczego i... „do piekła z Grzesiowskim”
W kwestiach światopoglądowych: pełen atak na środowiska LGBT, edukację seksualną i UE – nazwał eurokołchozem, propagował tradycyjny model rodziny i potępił „propagandę dewiacji”
Unikał jednak konkretnych rozwiązań – wszystko kręciło się wokół haseł, bez planu „jak” to wszystko osiągnąć.

Interakcje z innymi kandydatami

Nie wchodził w ostre spory, co było zaskoczeniem. Nie zadał pytań, które by zapadły w pamięć, nie prowokował innych w sposób, który wywołałby „efekt Brauna”.
Został praktycznie pominięty przez innych – jego obecność była wyraźnie „odhaczona”, a nie wywoływała emocji u konkurencji.

Słabe punkty

Powtarzalność i przewidywalność – jeśli ktoś zna Brauna, to niczego nowego się nie dowiedział.
Zbyt dużo ogólników, zbyt mało konkretów.
Zbyt mało emocji, jak na kandydata, który potrafił rozkręcać największe dymy w Sejmie – tym razem był jakby przygaszony.

Ocena końcowa: 2,5/6 – dużo dymu ideowego, mało ognia politycznego

Grzegorz Braun pozostał sobą – narodowcem, katolikiem, przeciwnikiem Unii, LGBT, szczepionek i wszystkiego, co „systemowe”. Ale ten występ był... zaskakująco mdły jak na jego standardy. Brakowało iskry, która zwykle dzieli scenę polityczną, a nie tylko ją zagęszcza ideologicznie.

Analiza występu Szymona Hołowni w debacie TV Republika (15.04.2025)

Szymon Hołownia zaprezentował się w typowo „hołowniowym” stylu: sprawny medialnie, elokwentny, wyważony – ale tym razem nie do końca przekonujący. Był przygotowany, chciał „ratować twarz” i pozycję Polski 2050, ale momentami ewidentnie był przypierany do muru.

Styl i forma wypowiedzi

Wyraźnie medialnie ogarnięty – dobrze czuje kamerę, prowadzi płynne wypowiedzi, nie wchodzi w chaos.
Starał się zachować merytoryczny ton, ale nie potrafił uniknąć napięć i prowokacji, zwłaszcza od Zandberga, Stanowskiego czy Wocha.
Często wchodził w tryb tłumaczenia się lub kontrowania – zamiast dominować, próbował się bronić.

Merytoryka

Bezpieczeństwo: przywoływał potrzebę modernizacji wojska i efektywnej ochrony granic, ale mocnych tez brak. Było bezpiecznie, ale bez ikry
Ochrona zdrowia: próbował grać empatią i opowiadać o idealnym świecie, w którym lekarz dzwoni do pacjenta. Odnosił się też do wydatków na zdrowie w stosunku do PKB
Praworządność: musiał tłumaczyć się z zarzutów o obronę posłanki Muchy oraz z rzekomego sojuszu z partiami systemowymi. Tu oberwał od Wocha i Stanowskiego
Unia Europejska: wyraził silne poparcie dla integracji z UE, ale nie potrafił skutecznie zbić zarzutu „rezygnacji z państwa narodowego”.

Interakcje z innymi kandydatami

Zandberg prostował go mocno w sprawach merytorycznych (służba zdrowia) – wypadł na tym gorzej
Woch przypomniał mu dawny sojusz z Bezpartyjnymi Samorządowcami i zarzucił zdradę ideałów
Stanowski wbił go pytaniem o obronę posłanki Muche – Hołownia próbował odpowiadać rzeczowo, ale nie zbił zarzutu
Mentzen i inni – napięcie, ale brak spektakularnych spięć, choć padły kąśliwe uwagi.

Słabe punkty

Brak konkretu w odpowiedziach – dużo ogólnych haseł, mało punktów zaczepienia.
Zbyt defensywny ton – często się tłumaczył zamiast przejmować inicjatywę.
Odcinanie się od rządu Tuska nie wypadło przekonująco – wyglądało jak klasyczne „mycie rąk”.

Ocena końcowa: 3,5/6 – profesjonalny, ale zbyt ugrzeczniony

Szymon Hołownia nie wypadł źle, ale też nie zdominował debaty. Był poprawny, próbował być merytoryczny, unikał jazgotu, ale momentami brakowało mu pazura. Widać, że chce „nadrobić” kampanię i ustawić się jako rozsądny kandydat, ale nie przełamał sceptycyzmu wokół swojej osoby.

Analiza występu Artura Bartoszewicza w debacie TV Republika (15.04.2025)

Artur Bartoszewicz wszedł na scenę z dużym oczekiwaniem – jako główny kandydat antysystemowy z zapleczem eksperckim, miał potencjał na dominację merytoryczną i pokazanie „prezydentury nowego pokolenia”. W rzeczywistości jednak jego występ był nierówny, a momenty błysku mieszały się z brakiem charyzmy i dziwnymi pytaniami, które nie budowały jego przewagi.

Styl i forma wypowiedzi

Dobrze operuje językiem – profesor, ekspert, konkrety, ale... brakowało energii. Wypowiedzi były zbyt wygładzone, często przeintelektualizowane.
Zabrakło "pazura" – instynktu politycznego, który pokazaliby ludowi, że "to jest nasz gość, nasz lider".

Merytoryka

Bartoszewicz wypadał bardzo dobrze w pytaniach od redakcji i internautów:

Referenda i demokracja bezpośrednia – jeden z najmocniejszych momentów: odwołanie do art. 4 Konstytucji, likwidacja finansowania partii, propozycje 1% z PIT na wybraną partię
Zdrowie – krytyka NFZ, poparcie dla przekazania środków do samorządów, zarzuty wobec patologii systemu – logiczne i przemyślane
Euro i polityka pieniężna – sprzeciw wobec euro, obrona złotówki jako ostatniego filaru suwerenności fiskalnej
Pytanie „ile jest płci?” – bardzo stanowcze stanowisko: „są dwie” + krytyka ideologii i konsekwencji społecznych eksperymentów kulturowych

Słabe punkty

Największe rozczarowanie to pytania, które sam zadawał. Zamiast wykorzystać ten czas na konkretne uderzenia, Bartoszewicz:

Zaatakował Senyszyn pytaniem, które nic nie wnosiło – oczywista odpowiedź, przewidywalna riposta
Zaatakował Jakubiaka niepotrzebnie – pytanie nie miało ostrza, wybrzmiało jak „czepialstwo” bez celu
Pytanie do Nawrockiego o ideologię i program skończyło się na tym, że Nawrocki go „zgasił” – prostą i pewną odpowiedzią
W sumie nikt nie zadał Bartoszewiczowi żadnego pytania – co może świadczyć o tym, że nie był traktowany jako realne zagrożenie przez innych.

Konflikty i interakcje

Miał szansę przebić się w starciu z Nawrockim i Jakubiakiem, ale jego pytania były niecelne lub zbyt rozwlekłe.
Nie wchodził w ostrą konfrontację – być może celowo, ale to nie pozwoliło mu się wyróżnić jako lider.

Ocena końcowa: 4/6 – intelektualny lider bez scenicznego instynktu

Bartoszewicz wypadł merytorycznie solidnie. Można powiedzieć, że był jednym z najlepiej przygotowanych kandydatów – ale nie wygrał tej debaty. Nie potrafił przebić się przez ekran, nie wykorzystał okazji, by zdominować rywali. Brak ostrości, nieczytelna strategia ofensywna i zmarnowane pytania – to jego największe minusy.

Ogólna ocena debaty prezydenckiej w TV Republika – 15.04.2025 r.

Po pełnej analizie wszystkich kandydatów można śmiało powiedzieć, że była to debata solidna, merytoryczna, ale bez wyraźnego zwycięzcy. Każdy z uczestników coś pokazał – niektórzy więcej, inni mniej – ale nikt nie „złamał systemu”. Co istotne: nieobecność Trzaskowskiego i Biejat była odczuwalna i zdominowała część narracji.

Najlepsi w debacie

Marek Jakubiak – naturalny, konkretny, spokojny, a jednocześnie bardzo komunikatywny. Pokazał autentyczność i zdrowy rozsądek. Zaskoczył pozytywnie.
Krzysztof Stanowski – outsider, który wygrał własną grą. Rozbijał schematy, punktował absurdy i obnażał pustosłowie polityki. Nie grał o władzę – i właśnie dlatego wygrał w oczach wielu widzów.

Silni merytorycznie, ale z minusami

Adrian Zandberg – rzeczowy, spokojny, spójny, dobrze przygotowany. Wypadał bardzo wiarygodnie, ale nie trafił poza własną bańkę.
Karol Nawrocki – opanowany, przewidywalny, ale stabilny. Dobrze radził sobie z presją, choć nie błyszczał.
Artur Bartoszewicz – bardzo dobry intelektualnie, słaby politycznie. Miał papiery na lidera, ale nie wykorzystał okazji. Zabrakło mu instynktu scenicznego.

Słabi lub rozczarowujący

Sławomir Mentzen – powtarzalny, bez energii, jakby zmęczony kampanią. Zero świeżości, zero zaskoczenia. Duże rozczarowanie.
Grzegorz Braun – patos bez treści. Standardowe hasła, dużo frazesów, zero konkretów. Jak na swoje standardy – zaskakująco nijaki.
Joanna Senyszyn – konsekwentna ideowo, ale oderwana od współczesnych realiów. Broniła starej lewicy, ale brzmiała jak z innej epoki.
Szymon Hołownia – profesjonalny medialnie, ale nieprzekonujący. Zbyt defensywny, zbyt ogólnikowy, zbyt „ugładzony”. Nie przebił się.

Pozytywnie zaskoczyli

Marek Woch – mimo chaotycznego początku, pokazał emocje i walkę o sprawy samorządowców. Niezręczny, ale autentyczny.

Ogólna ocena debaty: 4/6

Była to najbardziej kompletna i merytoryczna debata tej kampanii, ale bez efektu „wow”. Zabrakło politycznego nokautu, ale była uczciwa walka na argumenty, momentami żywa, momentami nudnawa, ale z pełnym przekrojem poglądów.

Debata pokazała, kto naprawdę ma coś do powiedzenia, kto tylko odgrywa rolę, a kto nie wie, po co przyszedł.

To jest moja ocena. A Ty, Drogi Czytelniku, jak uważasz? Jak Tobie się podobała debata. Daj znać w komentarzu ;)