Wiara a społeczeństwo

Drogi Czytelniku,

Dziś, w Wielką Sobotę, stojąc z koszyczkiem w ręce, złapała mnie pewna refleksja. Patrzę na ludzi wokół – każdy przyszedł z jajkiem, z chlebem, z barankiem. Jest atmosfera podniosła, uśmiechy, trochę rodzinnego zamieszania. Ale gdzie oni są przez cały rok? Ilu z tych ludzi faktycznie żyje wiarą, a ilu tylko odtwarza rytuał, bo "tak trzeba"?

Nie piszę tego z wyższości. Sam rzadko chodzę do kościoła. Ale często myślę o wierze. O tym, czym była kiedyś, a czym jest dziś. I nie chodzi mi o dogmaty czy liturgię, ale o społeczną rolę religii, która – jakby nie patrzeć – była kiedyś kręgosłupem naszej wspólnoty.

Bo zobacz... Dawniej wiara to nie była teoria. To był styl życia. Ludzie zbierali się wieczorami na wspólne modlitwy, przy pracy śpiewali religijne pieśni. Adwent czy post to nie były puste hasła – to był czas wyrzeczeń, refleksji, oczyszczenia. Jeśli ktoś umierał – sąsiedzi pomagali w pochówku. Jeśli były chrzciny, wesele, komunia – cała społeczność żyła tym wydarzeniem. Był w tym sens, wspólnota, duchowość codzienna, a nie odświętna.

Religia normowała zachowania. Była jak niepisany kodeks moralny. Mówiła: nie kłam, nie kradnij, bądź pokorny, pomagaj słabszemu. Dziś ten kod się sypie. Bo skoro wiara została zmarginalizowana, to moralność też się rozmyła. Każdy ma "swoją prawdę", a zasady są elastyczne – zależne od nastroju, trendów, TikToka. Tylko że społeczeństwo bez wspólnych wartości staje się zbiorem jednostek, nie wspólnotą.

I teraz pytanie: czy winna temu jest sama wiara? Czy może instytucja, która miała tę wiarę nieść, a dziś miota się jak Żyd po pustym sklepie? Kościół w Polsce próbuje się odnaleźć, ale nie ma nic realnego do zaoferowania. Zamiast pokazywać sens, wciąż narzuca. Zamiast kierunkować – ocenia. I zamiast przyciągać – odpycha. Jak można mówić o miłości, mając pod dywanem pedofilię, chciwość, cynizm?

A przecież można inaczej. Można pokazać, że wiara to nie formułki, ale relacja. Że Kościół to nie beton i złoto, ale ludzie. I że religia może być przestrzenią, gdzie każdy znajdzie swoje miejsce – bez ocen, bez karania, za to z nadzieją.

Może więc trzeba oddzielić wiarę od Kościoła. Oczyścić duchowość z instytucjonalnej skorupy. Odzyskać sens, który kiedyś był w pieśni, w ciszy postu, w prostym geście sąsiada niosącego pomoc. Bo może to właśnie tam – a nie w ambonie – ukrywa się Bóg.

Jeśli czytasz to przed świątecznym obiadem, między jajkiem a kieliszkiem – niech Ci to zasieje myśl. Nie jako zarzut, ale jako zaproszenie do refleksji. Bo może właśnie w tej refleksji zaczyna się prawdziwa wiara.

Wesołych, spokojnych i rodzinnych Świąt.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Plan ogólny - wiedza dla nie mających czasu na takie rzeczy

  Plan ogólny – co to jest i co zmienia? Do końca 2025 roku każda gmina w Polsce musi wprowadzić plan ogólny , który zastąpi dotychczasowe studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego . Obowiązek ten wynika z reformy systemu planowania przestrzennego , jaką w 2023 roku przeprowadził rząd Prawa i Sprawiedliwości (PiS). Zmiana została wpisana do Krajowego Planu Odbudowy (KPO) jako tzw. kamień milowy, co oznacza, że Polska zobowiązała się do zreformowania przepisów planistycznych w zamian za środki z unijnego Funduszu Odbudowy. Ponieważ KPO jest dla państwa polskiego formalną umową z Komisją Europejską, reformy w nim zaproponowane stały się obowiązkiem – i tym sposobem powstał „nakaz” wprowadzenia planów ogólnych we wszystkich gminach do końca 2025 roku. Plan ogólny to dokument, który określa, co można budować na danym terenie, jakie funkcje mają pełnić różne obszary oraz w jaki sposób powinien rozwijać się teren gminy w przyszłości. W teorii ma to ograniczać ...
Czytaj więcej

WOŚP na rozdrożu: od jednoczącej idei do podziałów

Nie jest mi łatwo pisać o Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy, bo od lat podziwiałem jej działalność. WOŚP zawsze była dla mnie czymś wyjątkowym – symbolem jednoczącej idei pomocy, której nikt wcześniej w Polsce nie stworzył na taką skalę. Sam Jerzy Owsiak, charyzmatyczny lider, potrafił przyciągnąć tłumy i wzbudzić w ludziach prawdziwe zaangażowanie. Ale dzisiaj, 14 stycznia 2025 roku, muszę przyznać, że coś w tym wszystkim zaczęło się zmieniać. I to nie na lepsze. Zacznijmy od tego, że nie mam nic przeciwko Owsiakowi jako człowiekowi. Widać, że ma serce do tego, co robi. Problem jednak w tym, że przez swoje decyzje i publiczne wypowiedzi w ostatnich latach zaczął burzyć zaufanie, które budował przez dekady. Owsiak przestał być osobą prywatną już dawno temu – w momencie, kiedy zaczął wypowiadać się na tematy polityczne. Jest twarzą WOŚP, organizacji, za którą stoją tysiące ludzi – sztabowcy, wolontariusze, darczyńcy. Każde jego słowo czy działanie rzutuje na całą fundację. I właśni...
Czytaj więcej

Najbardziej niedoceniany kandydat tych wyborów

 Drogi Czytelniku, Dziś zapraszam Cię do szczerej rozmowy o wyborach prezydenckich. Chciałbym opowiedzieć Ci o kandydacie, który naprawdę mnie zaintrygował – i to nie dlatego, że ma najlepszy PR czy sondaże. Mowa o Arturze Bartoszewiczu. Człowieku, który nie pojawił się znikąd, ale który dla wielu właśnie teraz pojawia się „po raz pierwszy”. W Kanale Zero Krzysztof Stanowski zapytał go wprost: „Skąd ty się w ogóle wziąłeś?”. To pytanie, które pewnie wielu z nas miało w głowie. Bartoszewicz nie był w Sejmie, nie siedział w studiach telewizyjnych, nie stał za plecami partyjnych liderów. Ale był w państwie – jako doradca, ekspert, wykładowca. Nie błyszczał – działał. I właśnie dlatego, gdy dziś mówi o Polsce, nie mówi jak polityk. Mówi jak ktoś, kto chce coś naprawić. Zebrał ponad 100 tysięcy podpisów bez sztabu partyjnego i bez wielkich pieniędzy. Wiem coś o tym – sam zbierałem. I widziałem, że ludzie reagują na niego inaczej. Ciekawością, nie podejrzliwością. Bo on po prostu nie pas...
Czytaj więcej