Energetyczny zegar, czyli co zrobi Polska, gdy ropa przestanie płynąć

 Drogi Czytelniku,

jeszcze kilka dni temu krzyczeliśmy o przeliczaniu głosów, kartach, cudach na komisjach i o tym, kto kogo oszukał. A dziś? Dziś zaczynamy sprawdzać, za ile jest benzyna, gdzie jeszcze da się kupić gaz do butli i czy nasze państwo w ogóle istnieje poza Facebookiem. Iran przegłosował możliwość blokady cieśniny Ormuz – tej samej, przez którą płynie 20% światowej ropy i ponad 30% LNG. I teraz pytanie: co, do cholery, zrobimy, jeżeli to się naprawdę wydarzy?

Bo to już nie jest gdybanie. To jest jedna decyzja od zapłonu, który odpali cały magazyn beczek. Ceny rosną – tak, jeszcze nie skaczą jak szalone, ale wystarczy, że któryś tankowiec zostanie zatrzymany, zatopiony albo ostrzelany, i mamy gotowy światowy kryzys. A Polska? Polska jak zwykle patrzy, czeka, milczy. Jakbyśmy byli widzami jakiegoś spektaklu, a nie uczestnikami.

Więc wyobraźmy sobie trzy scenariusze.

Pierwszy – świat pogrozi Iranowi palcem, wyślą kilka niszczycieli, tankowce ruszą pod eskortą, a ropa pójdzie w górę o 20–30%. Będzie bolało, ale przełkniemy. Paliwo w Polsce za 7,50–7,80 zł? Da się znieść. Rząd wtedy wyskoczy z tekstem, że „sytuacja jest opanowana”, a społeczeństwo – jak to społeczeństwo – zaciśnie zęby, bo nie ma wyjścia.

Drugi – blokada potrwa dłużej. Tygodnie. Wtedy zacznie się jazda. Ceny polecą w kosmos, a my zaczniemy grzebać po rezerwach. Mamy ich formalnie na około 90 dni dla ropy i paliw oraz 30 dni dla LPG – ale czy naprawdę? Kto to ostatnio sprawdzał fizycznie, nie na papierze? A jak się okaże, że dostawy z Zachodu nie dojadą, bo Niemcy zatkają swoje rynki, to będziemy grzać gazem z modlitwy. Transport padnie. Rolnicy nie dojadą na pola. Logistyka się zatnie. I wtedy nawet najlepiej brzmiące konferencje prasowe nie pomogą.

Trzeci scenariusz – wojna. Twarda odpowiedź USA, może z udziałem Izraela. W tle Rosja i Chiny już zacierają ręce. Moskwa zaczyna kampanię: „Zachód się wali, zima idzie, kupujcie od nas”. Pekin kupuje irańską ropę po zniżce, Unia Europejska jak zwykle gada o wiatrakach, jakby wiatr miał zasilić lokomotywy. A Polska? Stoi z boku. Bez własnych tankowców, bez własnej technologii, bez własnej strategii. I tylko pytanie, jak długo damy się rozgrywać.

Nie chcę straszyć. Chcę zapytać – czy jesteśmy w ogóle gotowi, choćby minimalnie, na którykolwiek z tych scenariuszy?

Bo jeśli nie, to może pora przestać zajmować się tematami zastępczymi, a zacząć traktować rzeczywistość poważnie. Może pora przestać pierdolić o tym, co zrobi UE, a zacząć działać. Tak po prostu – działać. Nie tłumaczyć, nie opowiadać bajek, nie poklepywać się po plecach.

Bo państwo, które nie działa, nie istnieje. A dziś bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy działania.

Co moim zdaniem powinno się wydarzyć?

Po pierwsze – natychmiastowy Sztab Energetyczny. Złożony nie z polityków, tylko z ludzi, którzy mają pojęcie o logistyce, energetyce i bezpieczeństwie. Ich jedyne zadanie: zapewnić ciągłość dostaw paliw i gazu na minimum 6 miesięcy.

Po drugie – fizyczna inwentaryzacja rezerw. Ile mamy faktycznie ropy, gazu, paliwa, żywności? Gdzie są magazyny, kto je zabezpiecza, co można transportować koleją, a co drogami?

Po trzecie – poważne rozmowy z Orlenem, PGNiG, PERN, PKP Cargo. Nie PR-owe spotkania, tylko konkret: jak organizujemy nowe trasy dostaw z kierunków północ (porty), zachód (Niemcy, Holandia), południe (Czechy, Węgry). Gdzie mogą być wąskie gardła? Co trzeba uruchomić już teraz?

Po czwarte – przygotowanie do racjonowania paliw. Nie jako straszak, tylko plan awaryjny. Najpierw rolnictwo, logistyka, energetyka. Potem transport publiczny. Na końcu – prywatne samochody. I nie, to nie będzie popularne. Ale jak przyjdzie do wyboru: czy ma dojechać chleb, czy SUV do biura – wybór musi być jasny.

I wreszcie – spokój i prawda. Rząd nie może mówić „nic się nie dzieje”, jeśli się dzieje. Niech mówi uczciwie, niech pokazuje plan, niech działa. Bo jak wszystko się posypie – to nie wystarczy już PR i TikTok. Trzeba będzie mieć jaja, żeby stanąć i wziąć odpowiedzialność.

A my? My musimy zadać sobie pytanie, zanim świat zada je nam:
czy Polska naprawdę istnieje – czy tylko udaje, że jeszcze może?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Plan ogólny - wiedza dla nie mających czasu na takie rzeczy

  Plan ogólny – co to jest i co zmienia? Do końca 2025 roku każda gmina w Polsce musi wprowadzić plan ogólny , który zastąpi dotychczasowe studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego . Obowiązek ten wynika z reformy systemu planowania przestrzennego , jaką w 2023 roku przeprowadził rząd Prawa i Sprawiedliwości (PiS). Zmiana została wpisana do Krajowego Planu Odbudowy (KPO) jako tzw. kamień milowy, co oznacza, że Polska zobowiązała się do zreformowania przepisów planistycznych w zamian za środki z unijnego Funduszu Odbudowy. Ponieważ KPO jest dla państwa polskiego formalną umową z Komisją Europejską, reformy w nim zaproponowane stały się obowiązkiem – i tym sposobem powstał „nakaz” wprowadzenia planów ogólnych we wszystkich gminach do końca 2025 roku. Plan ogólny to dokument, który określa, co można budować na danym terenie, jakie funkcje mają pełnić różne obszary oraz w jaki sposób powinien rozwijać się teren gminy w przyszłości. W teorii ma to ograniczać ...
Czytaj więcej

WOŚP na rozdrożu: od jednoczącej idei do podziałów

Nie jest mi łatwo pisać o Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy, bo od lat podziwiałem jej działalność. WOŚP zawsze była dla mnie czymś wyjątkowym – symbolem jednoczącej idei pomocy, której nikt wcześniej w Polsce nie stworzył na taką skalę. Sam Jerzy Owsiak, charyzmatyczny lider, potrafił przyciągnąć tłumy i wzbudzić w ludziach prawdziwe zaangażowanie. Ale dzisiaj, 14 stycznia 2025 roku, muszę przyznać, że coś w tym wszystkim zaczęło się zmieniać. I to nie na lepsze. Zacznijmy od tego, że nie mam nic przeciwko Owsiakowi jako człowiekowi. Widać, że ma serce do tego, co robi. Problem jednak w tym, że przez swoje decyzje i publiczne wypowiedzi w ostatnich latach zaczął burzyć zaufanie, które budował przez dekady. Owsiak przestał być osobą prywatną już dawno temu – w momencie, kiedy zaczął wypowiadać się na tematy polityczne. Jest twarzą WOŚP, organizacji, za którą stoją tysiące ludzi – sztabowcy, wolontariusze, darczyńcy. Każde jego słowo czy działanie rzutuje na całą fundację. I właśni...
Czytaj więcej

Najbardziej niedoceniany kandydat tych wyborów

 Drogi Czytelniku, Dziś zapraszam Cię do szczerej rozmowy o wyborach prezydenckich. Chciałbym opowiedzieć Ci o kandydacie, który naprawdę mnie zaintrygował – i to nie dlatego, że ma najlepszy PR czy sondaże. Mowa o Arturze Bartoszewiczu. Człowieku, który nie pojawił się znikąd, ale który dla wielu właśnie teraz pojawia się „po raz pierwszy”. W Kanale Zero Krzysztof Stanowski zapytał go wprost: „Skąd ty się w ogóle wziąłeś?”. To pytanie, które pewnie wielu z nas miało w głowie. Bartoszewicz nie był w Sejmie, nie siedział w studiach telewizyjnych, nie stał za plecami partyjnych liderów. Ale był w państwie – jako doradca, ekspert, wykładowca. Nie błyszczał – działał. I właśnie dlatego, gdy dziś mówi o Polsce, nie mówi jak polityk. Mówi jak ktoś, kto chce coś naprawić. Zebrał ponad 100 tysięcy podpisów bez sztabu partyjnego i bez wielkich pieniędzy. Wiem coś o tym – sam zbierałem. I widziałem, że ludzie reagują na niego inaczej. Ciekawością, nie podejrzliwością. Bo on po prostu nie pas...
Czytaj więcej