Wieś czy miasto – gdzie Twoje życie znaczy więcej?

Drogi Czytelniku,

Zastanawiałeś się kiedyś, ile naprawdę warte jest ludzkie życie – zależnie od tego, gdzie się toczy? Bo wygląda na to, że w Polsce inaczej wycenia się życie w Warszawie, a inaczej w małej gminie jak Filipów, Miłakowo, Małdyty czy setki innych rozsianych po kraju.

Oczywiście, mamy w tych gminach ośrodki zdrowia. Czasem. Zazwyczaj od 8 do 14. Z lekarzem raz w tygodniu. Czasem z pielęgniarką, czasem bez. A jak się coś dzieje – trzeba jechać do powiatowego szpitala 30, 40, 50 kilometrów dalej. I tak mijają minuty. A czasem – życie.

A co by było, gdyby można było inaczej?

Nie chodzi tu o cuda na kiju, tylko o normalne, działające w wielu krajach rozwiązanie: mini szpital gminny. Placówka z:

  • gabinetem nocnej i świątecznej opieki,

  • dwoma lekarzami na zmianę – jak słynny doktor Wezół z „Rancza”,

  • zespołem pielęgniarek i techników medycznych,

  • niewielkimi oddziałami: chirurgia ogólna (na szycie ran i złamania), pediatria, położnictwo, geriatria lub interna.

Nie na 200 łóżek. Nie z lądowiskiem dla śmigłowców. Ale wystarczająco, by uratować komuś życie zanim będzie za późno.

I tak, technik pielęgniarski też ma tu swoje miejsce – czy to jako etatowy pracownik mini szpitala, czy jako specjalista przypisany do konkretnego sołectwa. Osoba, która zna mieszkańców, reaguje szybko, jeździ po domach, podaje leki, zdejmuje szwy, pomaga starszym. Jest pomostem między lekarzem a pacjentem.

Oczywiście – zaraz usłyszymy krzyk.

„Polski na to nie stać”?

Stać nas na wszystko – tylko nie na zmianę myślenia. Bo przecież łatwiej rzucić hasło „nie da się”, niż spojrzeć ludziom z prowincji w oczy i powiedzieć: „twoje życie znaczy mniej”.

„Nie ma lekarzy!”

Nie ma, bo przez lata traktowaliśmy ich jak złotówki do wydojenia, a nie jak ludzi z misją. Młody lekarz po studiach nie chce tyrania po 24h w zadłużonym powiatowym szpitalu. Ale jeśli stworzymy im warunki, spokojną pracę, zaplecze, to wrócą. Nie wszyscy, ale wystarczy, że zaczną.

„Gminy są biedne”

Gminy nie są biedne. Zostały zrobione na biedne. Zabrano im wpływy z podatków, kompetencje, decyzje. Rząd zrobił z nich podwykonawców swoich nieudolnych reform. Ale wystarczy odwrócić proporcje – i będą działać.

„To kosztuje”

Kosztuje? No to policzmy:

  • ile kosztuje karetka, która nie zdążyła?

  • ile kosztuje bezradność, która kończy się tragedią?

  • ile kosztuje poród w aucie, w drodze do szpitala?

  • ile kosztuje śmierć, której można było zapobiec?

„Są ośrodki zdrowia”

Owszem – są. Ale to nie ośrodek zdrowia przyjeżdża do Ciebie w nocy, kiedy Twoje dziecko się dusi. To nie tam wykonasz pilne badanie krwi, nie urodzisz dziecka, nie zatrzymasz wylewu. Ośrodek zdrowia to rejestracja, kolejka i zapraszamy za miesiąc.

A do wszystkich polityków, dziennikarzy, ekspertów z Warszawy:

Wy tam na wiejskiej albo na wizji – przestańcie pierdolić o braku możliwości.
Zróbcie jedną rzecz: pojedźcie do gminy, gdzie nie ma lekarza od miesięcy. Siądźcie przy łóżku starszej kobiety, która nie może dojechać do miasta, bo autobus jeździ raz dziennie. I powiedzcie jej: „nie da się, za drogo”.

Państwo nie może być tylko tam, gdzie jest łatwo. Ma być tam, gdzie jest potrzebne.

Bo państwo ma działać, nie przekonywać.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Plan ogólny - wiedza dla nie mających czasu na takie rzeczy

  Plan ogólny – co to jest i co zmienia? Do końca 2025 roku każda gmina w Polsce musi wprowadzić plan ogólny , który zastąpi dotychczasowe studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego . Obowiązek ten wynika z reformy systemu planowania przestrzennego , jaką w 2023 roku przeprowadził rząd Prawa i Sprawiedliwości (PiS). Zmiana została wpisana do Krajowego Planu Odbudowy (KPO) jako tzw. kamień milowy, co oznacza, że Polska zobowiązała się do zreformowania przepisów planistycznych w zamian za środki z unijnego Funduszu Odbudowy. Ponieważ KPO jest dla państwa polskiego formalną umową z Komisją Europejską, reformy w nim zaproponowane stały się obowiązkiem – i tym sposobem powstał „nakaz” wprowadzenia planów ogólnych we wszystkich gminach do końca 2025 roku. Plan ogólny to dokument, który określa, co można budować na danym terenie, jakie funkcje mają pełnić różne obszary oraz w jaki sposób powinien rozwijać się teren gminy w przyszłości. W teorii ma to ograniczać ...
Czytaj więcej

WOŚP na rozdrożu: od jednoczącej idei do podziałów

Nie jest mi łatwo pisać o Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy, bo od lat podziwiałem jej działalność. WOŚP zawsze była dla mnie czymś wyjątkowym – symbolem jednoczącej idei pomocy, której nikt wcześniej w Polsce nie stworzył na taką skalę. Sam Jerzy Owsiak, charyzmatyczny lider, potrafił przyciągnąć tłumy i wzbudzić w ludziach prawdziwe zaangażowanie. Ale dzisiaj, 14 stycznia 2025 roku, muszę przyznać, że coś w tym wszystkim zaczęło się zmieniać. I to nie na lepsze. Zacznijmy od tego, że nie mam nic przeciwko Owsiakowi jako człowiekowi. Widać, że ma serce do tego, co robi. Problem jednak w tym, że przez swoje decyzje i publiczne wypowiedzi w ostatnich latach zaczął burzyć zaufanie, które budował przez dekady. Owsiak przestał być osobą prywatną już dawno temu – w momencie, kiedy zaczął wypowiadać się na tematy polityczne. Jest twarzą WOŚP, organizacji, za którą stoją tysiące ludzi – sztabowcy, wolontariusze, darczyńcy. Każde jego słowo czy działanie rzutuje na całą fundację. I właśni...
Czytaj więcej

Najbardziej niedoceniany kandydat tych wyborów

 Drogi Czytelniku, Dziś zapraszam Cię do szczerej rozmowy o wyborach prezydenckich. Chciałbym opowiedzieć Ci o kandydacie, który naprawdę mnie zaintrygował – i to nie dlatego, że ma najlepszy PR czy sondaże. Mowa o Arturze Bartoszewiczu. Człowieku, który nie pojawił się znikąd, ale który dla wielu właśnie teraz pojawia się „po raz pierwszy”. W Kanale Zero Krzysztof Stanowski zapytał go wprost: „Skąd ty się w ogóle wziąłeś?”. To pytanie, które pewnie wielu z nas miało w głowie. Bartoszewicz nie był w Sejmie, nie siedział w studiach telewizyjnych, nie stał za plecami partyjnych liderów. Ale był w państwie – jako doradca, ekspert, wykładowca. Nie błyszczał – działał. I właśnie dlatego, gdy dziś mówi o Polsce, nie mówi jak polityk. Mówi jak ktoś, kto chce coś naprawić. Zebrał ponad 100 tysięcy podpisów bez sztabu partyjnego i bez wielkich pieniędzy. Wiem coś o tym – sam zbierałem. I widziałem, że ludzie reagują na niego inaczej. Ciekawością, nie podejrzliwością. Bo on po prostu nie pas...
Czytaj więcej