JD o polityce

Drogi Czytelniku, minęły prawie dwa lata, odkąd Donald Tusk i jego koalicja przejęli władzę w Polsce. Dwa lata od tamtego symbolicznego, trzynastego grudnia, który miał być początkiem „nowej normalności”. Miał być powrót do demokracji, do Europy, do „europejskich wartości”, miało być przywrócenie praworządności, wolnych mediów, zaufania i stabilności. Miała wrócić Polska rozsądna, spokojna i poukładana. Ale zamiast nowego początku dostaliśmy starą rzeczywistość – tylko z nowymi twarzami. Bo przez te dwa lata rząd, który miał odbudować państwo, stał się jego najskuteczniejszym grabarzem. Zamiast planu na przyszłość dostaliśmy polityczny rewanż, zamiast reform – czystki, zamiast współpracy – arogancję. To nie był marsz w stronę nowoczesnej Polski, tylko powrót do przeszłości w wersji „deluxe” – z uśmiechami, ładnymi garniturami i medialną narracją, że teraz wszystko jest dobrze, bo „tamci już nie rządzą”. To jest właśnie największe oszustwo tej władzy – przekonanie ludzi, że wystarczyło ...

Drogi Czytelniku, w poprzednim tekście pisałem, że w Polsce brakuje rozmowy o tym, jak mogłoby być. Nie o kłótniach, nie o hasłach, ale o prawdziwych rozwiązaniach dla zwykłych ludzi. Dziś chcę Ci pokazać jedno z nich – bardzo proste, bardzo możliwe, i bardzo potrzebne. Bo jeśli naprawdę chcemy zatrzymać młodych w Polsce, to musimy im dać nie ulotki o patriotyzmie, tylko realne warunki do życia. W ostatnich latach tysiące młodych ludzi zrezygnowało z marzenia o własnym domu. Nie dlatego, że nie chcą, tylko dlatego, że nie mają jak. Banki zamieniły kredyt w pułapkę, w której człowiek spłaca przez 30 lat dwa razy więcej, niż pożyczył. Młodzi nie potrzebują kolejnych „bezpiecznych kredytów” z dopłatami, które tylko pompują ceny. Potrzebują nowego modelu finansowania , który nie będzie oparty na zysku prywatnych banków, tylko na wspólnym interesie państwa i obywatela. I tu pojawia się rola KOWR. Instytucji, która przez lata zajmowała się ziemią rolną, a dziś mogłaby zająć się cz...

Drogi Czytelniku! Czasami mam wrażenie, że wszystko w Polsce kręci się w kółko. Co parę lat te same twarze, te same slogany, te same kłótnie. Raz PiS, raz PO, raz ktoś „trzeci”, który zaraz i tak się z kimś połączy albo rozpadnie. Wybory prezydenckie, które dopiero co przeżyliśmy, były tego idealnym przykładem — kampania zamieniła się w teatr, a właściwie w jarmark. Obrzucanie się błotem, wzajemne oskarżenia, pustka w środku. Słuchało się tego wszystkiego i człowiek miał ochotę wyłączyć telewizor. Bo powiedzmy sobie szczerze — na kogo dzisiaj głosować? Z jednej strony obietnice o nowoczesnej Polsce, z drugiej moralne kazania i straszenie. Z każdej strony piękne słowa, a potem… cisza. Nikt nie mówi o zwykłych ludziach. O małych miastach, wsiach, o Polsce powiatowej — tej prawdziwej Polsce, w której ludzie wstają o piątej, żeby iść do pracy, ogarnąć dzieci, zapłacić rachunki i po prostu przeżyć miesiąc. Patrzę na to i widzę jedno: nie mamy w Polsce partii, która naprawdę wyrasta z ludzi....

 Drogi Czytelniku, Czasami mam wrażenie, że Polacy to naród, który potrafi przetrwać wszystko, ale nie potrafi wyciągać wniosków. Przechodziliśmy przez rozbiory, powstania, okupacje, transformacje i kryzysy. Zawsze potrafiliśmy się podnieść, ale nigdy nie nauczyliśmy się chodzić prosto. Zawsze zgarbieni, jakby z przyzwyczajenia, z oczami spuszczonymi w dół, bo przecież „nam się nie uda”. Tak właśnie wygląda nasza mentalność – wychowana na romantycznym cierpieniu, a nie na budowaniu. Wciąż słyszę, że polskość to ofiara, że patriotyzm to łzy i znicze. A ja coraz częściej myślę, że patriotyzm to nie wzruszenie – to odpowiedzialność. To codzienna praca, uczciwość, umiejętność tworzenia. Tymczasem od najmłodszych lat uczymy dzieci historii klęsk, a nie historii zwycięstw. Uczymy, że mamy się wzruszać, nie działać. Znamy daty powstań, ale nie znamy dat, kiedy Polska była największa w Europie. Wiemy, jak ginęliśmy, ale nie wiemy, jak wygrywaliśmy. To jest, moim zdaniem, największa rana na...

Drogi Czytelniku, Od miesięcy jesteśmy zasypywani wiadomościami o wojnie. Z każdej strony słychać ostrzeżenia, komentarze i przewidywania. Każdy dzień przynosi nowy „alarm”, każda wypowiedź polityka staje się sensacją. W tym ciągłym hałasie trudno już odróżnić, co jest prawdą, a co tylko kolejnym nagłówkiem mającym nas przestraszyć. A przecież to właśnie teraz najbardziej potrzebujemy spokoju i rozsądku. Patrząc chłodno na to, co się dzieje, widać jedno – świat nie jest w stanie pokoju, ale też nie jest w stanie wojny. Mamy raczej czas testowania granic. Rosja, Chiny, Iran – każde z tych państw próbuje sprawdzić, jak daleko może się posunąć. Europa i Stany Zjednoczone również nie pozostają bierne. Tylko że dziś nie chodzi o bitwy i czołgi, ale o coś trudniejszego do zauważenia – o wpływy, o emocje, o percepcję. To wojna, w której główną bronią są informacje. Nie wierzę, by Rosja chciała dziś otworzyć nowy front. To byłoby samobójstwo strategiczne. Już teraz ogromne siły ma związane na ...